دارو پراسگرل Prasugrel

– در بیماران مبتلا به آنژین ناپایدار یا MI بدون افزایش قطعه ST (NSTEMI) که تحت PCI قرار گرفته اند و در بیماران MI با افزایش قطعه ST (STEMI) که با PCI اولیه یا ثانویه ( بعد از درمان دارویی ) کنترل شده اند، استفاده می گردد.

– استانداردی که اکنون برای درمان بیماران ACS استفاده می شود شامل درمان ضد پلاکت دوتایی با یک مشتق تیونوپیریدین ( کلوپیدوگرل، پراسوگرل ) و آسپرین است. به نظر می رسد افزایش مهار تجمع پلاکتی ناشی از پراسوگرل باعث کاهش بیشتر وقایع ایسکمیک ( مثل ترومبوز استنت و MI ) در مقایسه با درمان استاندارد در بیماران ACS که تحت PCI قرار گرفته اند می شود. هرچند این مزایا با افزایش خطر خونریزی همراه است.

تاریخ به روز رسانی: ۱۳۹۵/۰۸/۱۵

– شروع اثر: غلظت پیک پلاسمایی متابولیت فعال حدودا 30 دقیقه بعد از مصرف خوراکی ایجاد می شود. شواهدی از تجمع دارو طی تکرار مصرف وجود ندارد. بعد از یک دوز بارگیری 60 میلی گرمی، حدود 90 % بیماران به حداقل 50 % مهار تجمع پلاکتی طی 1 ساعت رسیده اند. بیشترین مهار پلاکتی حدود 80 % بوده است. مهار پلاکتی در حالت پایدار ( 70 % ) طی 5-3 روز درمان نگهدارنده بصورت دوزهای روزانه 10 میلی گرمی ایجاد شده است.

– طول اثر: طی قطع دارو تجمع پلاکتی به تدریج طی 9-5 روز به عدد پایه می رسد.

– اتصال به پروتئین: حدود 98 % ( متابولیت فعال )

– متابولیسم: به سرعت توسط هیدرولازها به تیولاکتان غیر فعال تبدیل می شود. سپس توسط ایزوآنزیم های CYP به متابولیت فعال تبدیل می شود. نسبت به کلوپیدوگرل که دو مرحله اکسیداتیو برای فعال شدن دارد، پراسوگرل یک مرحله ای است.

– دفع: بصورت متابولیت های غیر فعال در ادرار ( 68 % ) و مدفوع ( 27 % ) دفع می شود.

– نیمه عمر: متابولیت فعال 7 ساعت ( محدوده 15-2 ساعت )

– سابقه سکته مغزی یا TIA

♣ هشدارها:
– خطر بالقوه خونریزی را به همراه دارد. از مصرف دارو در بیماران مبتلا به خونریزی فعال، سابقه سکته مغزی یا TIA و بیمارانی که تحت CABG قرار دارند خودداری شود. در صورت بروز وقایع قلبی عروقی در حین درمان، دارو را قطع کنید.

– در افراد بالای 75 سال به دلیل افزایش خطر خونریزی داخل جمجمه مرگبار تجویز نشود مگر در بیماران با خطر بالا که مزیت مصرف این دارو بیشتر باشد. پراسوگرل را حداقل 7 روز قبل از جراحی قطع کنید.

– خطر خونریزی در افراد بالای 60 کیلوگرم، ترومای اخیر، جراحی اخیر، خونریزی گوارشی اخیر، بیماری زخم معده فعال، نارسایی شدید کبدی و مصرف داروهای افزاینده خطر خونریزی ( ضد انعقادهای خوراکی، NSAIDs، داروهای ترومبولیتیک ) بیشتر است.

– در صورت امکان بدون قطع پراسوگرل خونریزی را کنترل نمایید زیرا ممکن است قطع آن با افزایش خطر وقایع قلبی عروقی همراه باشد.

– ترومبوسیتوپنی ترومبوتیک پورپورا (TTP) : بطور نادر با مصرف سایر مشتقات تیونوپیریدین و گاها بعد از مواجهه کوتاه مدت ( بیش از 2 هفته ) این عارضه دیده شده است. هم چنین آنمی همولیتیک میکروآنژیوپاتیک، اختلالات عصبی، نارسایی کلیوی و تب دیده شده است که نیازمند درمان فوری ( مثل پلاسمافرز ) می باشد.

♣ تداخلات دارویی:
– بطور عمده توسط CYP3A4 و CYP2B6 متابولیزه می شود.

– آسپرین: زمان خونریزی و مهار پلاکتی افزایش می یابد.

– سیکلوفسفامید: غلظت پلاسمایی پراسوگرل افزایش یافته ولی اهمیت بالینی آن مشخص نشده است.

– هالوتان: غلظت پلاسمایی پراسوگرل افزایش یافته ولی اهمیت بالینی آن مشخص نشده است.

– هپارین: زمان خونریزی افزایش یافته ولی تغییراتی در تجمع یا مهار پلاکتی دیده نشده است.

– مهار کننده های HMG-CoA : اثر کمی روی مواجهه با متابولیت فعال پراسوگرل دارد ولی اثری بر مهار تجمع پلاکتی ندارد.

– آنتاگونیست های گیرنده هیستامینی H2 ( مثل رانیتیدین ): باعث کاهش غلظت پلاسمایی متابولیت فعال پراسوگرل به میزان 14 % شده ولی مقدار سیستمیک آن تغییری نمی کند.

– کتوکونازول: غلظت پلاسمایی متابولیت فعال پراسوگرل به میزان 46-34 % شده ولی مقدار سیستمیک آن تغییری نمی کند.

– نویراپین: غلظت پلاسمایی پراسوگرل افزایش یافته ولی اهمیت بالینی آن مشخص نشده است.

– NSAIDs: با مصرف همزمان NSAIDs خطر خونریزی افزایش می یابد.

– پروپوفل: غلظت پلاسمایی پراسوگرل افزایش یافته ولی اهمیت بالینی آن مشخص نشده است.

– مهار کننده های پمپ پروتونی: باعث کاهش موجهه سیستمیک و غلظت پیک پلاسمایی متابولیت فعال پراسوگرل شده ولی روی مهار پلاکتی اثری ندارد.

– داروهای ترومبولیتیک: خطر خونریزی افزایش می یابد.

– وارفارین: خطر خونریزی و زمان آن افزایش می یابد.

– دوز داروها بایستی دقیق مصرف شده و بدون تجویز پزشک قطع نشود.

– بیمار باید از علائم TTP شامل تب، ضعف، رنگ پریدگی پوست، لکه های بنفش پوست، زردی پوست یا چشم و تغییرات بدون علت عصبی آگاه باشد.