در این مقاله می خواهیم به مزایا و محدودیت های روش کیسه های نایلونی یا in situ بپردازیم. در مقاله پیشین به معرفی روش کیسه های نایلونی پرداختیم. اما در این مقاله میخواهیم این روش را مورد نقد و بررسی قرار بدهیم. پس با ما باشید و تا انتها این مقاله را مطالعه بفرمایید.

بررسی مزایای روش کیسه های نایلونی یا روش in situ :

روش کیسه های نایلونی یا in situ در مقایسه با روش in vivo به حیوانات کمتری نیاز دارد و در نتیجه سبب کاهش خوراک مورد نیاز برای حیوانات، کاهش ساعات کار پژوهشگر و در نتیجه کاهش هزینه آزمایش میشود. روش کیسه های نایلونی یا in situ از معدود روش هایی است که میتواند روند تخمیر در نشخوارکنندگان را مورد ارزیابی قرار بدهد. از آنجایی که  روش کیسه های نایلونی با قرار دادن مواد خوراکی در داخل شکمبه دام، امکان مجاورت نزدیک خوراک های مورد آزمایش را با محیط طبیعی تخمیر میسر میسازد، شاید بتوان گفت که روشی بهتر از آن برای تقلید از محیط شکمبه (از نظر درجه حرارت، pH، بافر و آنزیم ها ) وجود ندارد. همچنین داده های حاصل از روش کیسه های نایلونی همبستگی مطلوبی را با آزمایشات in vivo نشان میدهد. همچنین با این روش میتوان مقدار پروتیین قابل تجزیه در شکمبه ، پروتیین غیر قابل تجزیه در شکمبه و پروتیین قابل متابولیسم را تخمین زد.

بررسی محدودیت های روش کیسه های نایلونی یا in situ :

با وجود مرسوم بودن روش کیسه های نایلونی یا in situ ، هنوز رعایت مسایل مربوط به استانداردهای این روش در اغلب کشورها به خوبی رعایت نمی شود. نتایج مطالعات نشان میدهد که نحوه آماده سازی نمونه ها، تکنیک های شستشو و خشک کردن، جیره پایه حیوان و اندازه سوراخ های کیسه نایلونی از یک روش استاندارد تبعیت نمیکند. که همین امر منجر به بروز تنوع در نتایج آزمایشات گشته و مقایسه نتایج حاصل از آزمایشات مختلف را مشکل نموده است. از سایر معایب روش کیسه نایلونی این است که حداقل نیاز به سه حیوان فیستوله گذاری دارد تا واریانس با منشا حیوانی محاسبه گردد و این در حالی است که در برخی از کشورها جهت انجام جراحی و کار فیستوله گذاری نیاز به اخذ مجوز از مراجع قانونی بوده که مجریان طرح را درگیر کارهای سخت اداری مینماید. از سوی دیگر نگهداری از حیوانات فیستوله شده گاهی اوقات پر مشقت بوده و در برخی از کشورها می بایستی که حیوانات فیستوله گذاری شده را از منظر عموم دور نگه داشت !!.

آشنایی با روش کیسه های نایلونی
همچنین نمونه هایی که در داخل کیسه های نایلونی قرار میگیرند در معرض هضم مکانیکی ناشی از جوش و یا نشخوار قرار نمیگیرند و در نتیجه نمونه های موجود در درون کیسه های نایلونی به طور طبیعی مراحل هضم مکانیکی را طی نمیکنند.  در واقع باید به این نکته مهم اشاره کرد که واقعا آنچه در این روش اندازه گیری میشود همانا ناپدید شدن موادی است که توانایی خروج از کیسه های نایلونی را دارند و الزاما خروج این مواد از کیسه به معنای تبدیل شدن آنها به اجزای ساده تر شیمایی ( یا هضم) نمی باشد. به عبارت بهتر روش کیسه های نایلونی و همچنین تکنیک دو مرحله ای تیلی و تری بر پایه اندازه گیری و تفسیر مواد باقی مانده پس از آزمایش یا based on residue determination استوار هستند که همین امر میتواند منجر به بروز خطاهایی در این روش گردد.

به عنوان مثال در روش کیسه های نایلونی یا in situ برآورد قابلیت هضم ماده خشک آن دسته از مواد خوراکی که دارای سطح بالایی از تانن هستند میتواند بیش از حد واقع باشد چراکه تانن ها جزو مواد محلولی هستند که در مایع شکمبه حل شده و پس از حل شدن ممکن است که غیر قابل تجزیه بوده و در تامین مواد مغذی برای حیوان (متابولیسم) شرکت نکنند. همچنین چسبیدن میکروارگانیسم ها به مواد غذایی باقی مانده در کیسه های نایلونی میتواند منجر به بروز خطا در تفسیر نتایج گردد. از سوی دیگر روش کیسه های نایلونی یا in situ ممکن است که برای ارزیابی مواد خوراکی که بسیار ریز هستند مناسب نبوده و ناپدید شدن ذرات میتواند منجر به افزایش کاذب در برآورد تجزیه پذیری گردد. روش کیسه های نایلونی توصیف ضعیفی را از تجزیه پذیری نیتروژن در موادی که دارای سهم بالایی از نیتروژن محلول هستند را ارایه مینماید.

از معایب دیگر روش کیسه های نایلونی این است که تکنیک مزبور ممکن است نتواند به ارزیابی تاثیر مواد ضد تغذیه ای روی روند تخمیر بپردازد چراکه مقدار مواد قرار شده در کیسه های نایلونی اندک بوده و مواد ضد تغذیه ای پس از آزاد شدن در شکمبه رقیق میشوند. امید است با مطالعه این مقاله با معایب و مزایای روش کیسه های نایلونی یا in situ آشنا شده باشید.