قرنها پيش (جائي در صحراهاي خشن و نامهربان خاورميانه) يك نژاد از اسب به وجود آمد كه تاثير قدرتمندي كه اين نژاد به دنياي اسب گذاشت، ما فوق تصور همگان بود.
درميان علفهاي شيرين مرغزارهاي بياباني، درطول دو رودخانه دجله و فرات دركشورهايي كه امروزه به نامهاي سوريه ، عراق و ايران شناخته مي شوند و در ديگر قسمتهاي شبه جزيره عربستان ، اين اسب مقاوم و صميمي پرورش يافت كه به نام اسب عربي شناخته شد.
براي ملل اسلامي ، اسب عرب به عنوان هديه اي از طرف خداوند بود. هديه اي براي حرمت كردن و ستايش. چرا كه اسب از ارج و قرب بالائي برخوردار بود.
سالها قبل از اينكه اروپائيان از وجود اين اسب آگاه شوند ، اسبان صحرا به عنوان الزامي براي بقاء مردم باديه نشين جلوه گر شده بودند ، بطوريكه رئيس هر قبيله مي توانست تاريخ شفاهي هر خانواده از اسبان خود را نقل كند ، همانطور كه مي توانست تاريخ هر خانواده از قبيله خود را بازگو كند .
قبايل زيادي هم بودند كه تنها يك نژاد خالص اصلي را در گله خود داشتند . پنج خانواده اصلي و مشهور اسبان عرب كه نژاد الخمسه (Al khamsa) را تشكيل مي دادند شامل: كهيلان ، سگلاوي، ابيان، همداني و هدبان مي شدند.
هر نژاد، وقتي به صورت خالص نژادگيري مي شد، صفات و مشخصات خاصي را در فرزندان خود بسط مي داد كه قابل شناسائي و تشخيص بودند. مثلاً
1- نژاد اصيل كهيلان را با ويژگيهايي چون سينه عميق ، قدرت عضلاني و اندازه مي شناختند كه اكثراً اندازه يك اسب خالص تا 15 وجب بود. نژاد كهيلان اسبهايي داراي سرهاي كوتاه ، پيشاني مسطح و فكهاي پائين بودند و رنگهاي اصلي آنها خاكستري و شاه بلوطي بود.
2- نژاد اصيل سگلاوي بيشتر داراي صفت سرعت در حركت بودند تا مقاومت و تحمل ،اسبهاي نژاد سگلاوي داراي استخوانهاي مناسب و صورت و گردن كشيده تر از نژاد كهيلان بودند . حداكثر ارتفاع ثبت شده براي نوع اصيل اين نژاد حدود 5/14 وجب و رنگ رايج در اين اسبها كهر بود.
3- نژاد عبيان به سگلاوي بسيار شبيه است. اسبان خالص معمولاً داراي كمرهاي بلندتري نسبت به اسب عرب نمونه بودند. آنها اسبان كوچكي بودند كه به ندرت ارتفاعي بيش از 2/14 داشتند و رنگ رايج در اين نژاد عموماً خاكستري بود كه كله هاي سفيد بيشتري نسبت به ديگر نژادها در آنها ديده مي شد.
4- اسبهاي نژاد همداني معمولاً به عنوان اسبهايي پهن ، نه چندان زيبا مطرح شده بودند ، با هيكل و اندام تنومند و عضلاني ، اين اسبها داراي استخوان بندي بزرگ بودند. سرهايي داشتند كه از نيمرخ عموماً مسطح بوده ، فاقد برجستگي جبه بود . همداني از نظر جبه يكي از بزرگترين نژادها و شاخه هاي الخمسه بود كه تا ارتفاع 2/15 وجب رشد مي كرد. رنگهاي اصلي در اين نژاد نيله و كهر بود.
5- نژاد هدبان نمونه كوچكي از همداني بود كه در چندين ويژگي از جمله استخوانبندي بزرگ و بدن عضلاني با اسب همداني شريك است . همچنين از صفات مشخصه اسبهاي هدبان، دارا بودن طبيعت فوق العاده آرام و نجيب است. حداكثر قد آنها تاارتفاع 3/14 وجب گزارش شده است و بيشتر به رنگهاي قهوه اي و كهر ديده مي شوند و درصورت وجود، لكه هاي سفيد موجود در بدن آنها بسيار كم است.
